Το πιο σημαντικό εφόδιο στην σημερινή κατάσταση που ζούμε(όλοι;) μας, απέναντι στην πανδημία είναι η δυνατότητα των μηχανισμών της σκέψης που έχουμε ως άνθρωποι.
Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, οι μηχανισμοί της σκέψης μας , μας επιτρέπουν να λαμβάνουμε τις σωστές αποφάσεις με βάση τη λογική, παιδιά και ενήλικες.
Ωστόσο, «μια μικρή μειοψηφία;», οδηγείται στο να εξαπατηθεί . Μπορεί να πάρει κακές αποφάσεις ή να κάνει λάθος …
Τα παιδιά του δημοτικού μαθαίνουν πολύ νωρίς στα μαθηματικά ότι η έννοια – λέξη, «περισσότερο» , είναι συνώνυμη με την πρόσθεση .
Όμως όταν οι ασκήσεις γίνονται πιο περίπλοκες, μπορούν να κάνουν «κακούς» λογικούς αυτοματισμούς.
Αν πούμε σε ένα παιδί ότι ο Γιώργος έχει 5 καραμέλες 3 περισσότερες από αυτές που έχει η Γεωργία και ρωτήσουμε πόσες καραμέλες έχει η Γεωργία τα περισσότερα παιδιά θα μας απαντήσουν 8 , επειδή ακούνε «περισσότερες» και αυτόματα κάνουν πρόσθεση.
Θεωρούμε πως τις ίδιες μεροληψίας συλλογισμού ενεργοποιούν και ορισμένοι ενήλικες στην τρέχουσα κρίση του κορωνοϊού .
Είναι δύσκολο για αυτά τα άτομα να κατανοήσουν θέματα δημόσιας υγείας που αφορούν το συλλογικό επίπεδο, ενώ όλη την προηγούμενη περίοδο προ κορωνοϊού η υγεία μας αλλά και η επαγγελματική και προσωπική μας επιτυχία συνδέεται με τις ατομικές μας επιλογές…
Ένα φαινόμενο γνωστό στην ψυχολογία είναι το φαινόμενο της αραίωσης της ευθύνης:
όσο μεγαλύτερη είναι μια ομάδα, τόσο μεγαλύτερη ευθύνη μοιράζεται, τόσο περισσότερα άτομα τείνουν να μεταφέρουν την ατομική τους ευθύνη σε άλλα μέλη της ομάδας.
Αυτό ακριβώς χρειάζεται να δούμε αυτή την χρονική περίοδο με τον περιορισμό.
Τα άτομα αναμένουν από τους άλλους να περιοριστούν και δεν πιστεύουν ότι η ατομική τους ευθύνη είναι δεσμευτική .
Σήμερα, πρέπει να προχωρήσουμε από το «Εγώ» στο «εμείς», γιατί κάθε ατομική δράση έχει συλλογική συνέπεια και το αντίστροφο.