Η περίοδος που διανύουμε είναι για όλους, δηλαδή ακόμη και για τους πιο ισορροπημένους ανάμεσά μας, μια πολύ δύσκολη ψυχολογική δοκιμασία.
Είμαστε όλοι αντιμέτωποι με κάτι που ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε.
Οι επιδημίες μας φαινόταν σαν πολύ μακρινά φαινόμενα για εμάς.
Ξαφνικά, εμφανίζεται ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος ιός, για τον οποίο δεν έχουμε προς το παρόν ούτε φάρμακο ούτε εμβόλιο.
Προφανώς το γεγονός της πανδημίας προκαλεί διαφορετικούς τύπους αντιδράσεων.
Μα το πιο επικίνδυνο, για τα άτομα, όπως και για την κοινωνία, είναι η άρνηση. Ενεργούμε σαν να μην υπάρχει η επιδημία.
Αυτή η άρνηση μπορεί να συνδεθεί με το ασυνείδητο, σε μια προσπάθεια να αποκρούσουμε το άγχος μας που θα ήταν πολύ αφόρητο.
Επίσης αυτή η άρνηση οδηγεί μερικούς ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν παιδιά τριών ετών, που καίγονται στο μάτι της κουζίνας επειδή είναι πεπεισμένα ότι θα ενοχλήσουν τους γονείς τους επειδή τους λένε να μην το αγγίζουν.
ΥΓ: Ο Γιώργος και η Γεωργία αντιμετωπίζουν τώρα και τον ιό και το άγχος τους κι βγαίνουν παλληκάρια, αποκτώντας αντισώματα στους αρνητές της πραγματικότητας!!