Όταν ο καθένας από εμάς άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο αφηνόταν για χρόνια στον ατομοκεντρικό του ναρκισσισμό (μας άρεσε να μεγαλοποιούμε τα επιτεύγματα μας),σχεδόν αποκλειστικά, με φαντασιώσεις ,απεριόριστης επιτυχίας, εξουσίας, εξυπνάδας, ομορφιάς…
Μοιραία και κάποιοι θα έφθαναν και στη χώρα Λωτοφάγων της Οδύσσειας.
Χωρίς παρελθόν ή μέλλον.
Δίχως υπαρξιακό περιεχόμενο.
Δίχως συναισθηματικό εξοπλισμό.
Χωρίς τη δυνατότητα του στοχασμού…
Χωρίς να τους απασχολούν τα «ανελεύθερα πρέπει»…
Αλλά με μόνο εφόδιο την παντοδυναμία .
Φτάνοντας σήμερα στην χώρα των Λωτοφάγων διαπίστωσαν ότι ο καθένας είναι ο εαυτός του και όλοι είναι για τον εαυτό τους…διαμαρτυρόμενοι ταυτόχρονα ότι αυτό το σύνολο των «άλλων» – «εαυτών» δεν λειτουργεί ορθολογικά.
Με πολύ οργή, θυμό , αγανάκτηση, για το δίκαιο των αιτημάτων τους.
Σαν τα βρέφη που χάνουν την πιπίλα, τον αδιάκοπο θηλασμό τους.
Αν συνάνθρωπε θεωρούσες το ότι… είχες; στην χώρα των Λωτοφάγων, είναι «φυσικό» να θυμώνεις για την μειονεξία της φύσης σου…