Ο Γαλιλαίος καταδικάστηκε στο Ιεροδικείο στη Ρώμη το 1633, επειδή υποστήριζε το δόγμα του Κοπέρνικου ως αστρονομική αλήθεια.
Η σημερινή πανδημία , αποτελεί ένα ισχυρό και βίαιο χτύπημα στην εύθραυστη ισορροπία ανθρωπότητας. Ένα τραύμα στο ναρκισσισμό της καθώς ξέφυγε λόγο της πανδημίας από την εγωκεντρική της αντίληψη.
Ένας σύγχρονος εφιάλτης που διέκοψε το παρατεταμένο όνειρο της παντοδυναμίας της που συνήθιζε να προβάλει την αδυναμία της άμεσα ή έμμεσα στους κοινωνικά αδύναμους.
Η πρώτη «φυσιολογική» αντίδραση, ενέργεια που έχει ως αιτία μια άλλη ενέργεια ή κατάσταση, του ανθρώπου σε σχέση με την παρουσία ενός απειλητικού φαινομένου αφορά την άρνηση της ευθραυστότητας της ύπαρξης μας.
Σε αντίθεση με την λογική σκέψη που θα κινητοποιήσει μηχανισμούς που θα μας προστατεύσουν από την επίγνωση (συνείδηση ) του κινδύνου.
Σήμερα, δυστυχώς πολλοί άνθρωποι σε όλη την γη κατακλύζονται από το άγχος της ύπαρξη τους, χωρίς να το γνωρίζουν (ασυνείδητα) και υιοθετούν συμπεριφορές και ενέργειες άλογες. Αμφισβητούν τις οδηγίες έναντι των εκπροσώπων του νόμου, προβάλλοντας την ορμική τους δύναμη, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να νοηματοδοτήσουν τα αρχαϊκά τους πάθη .
Μέσα σε αυτό το άσχημο περιβάλλον, καλούμαστε να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις… και να δούμε την ευχαρίστηση που μπορεί να μας προσφέρει η ανάληψη της ατομικής ευθύνης. Ίσως έτσι θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σε διυποκειμενικό επίπεδο πόσο σημαντικός είναι ο «Άλλος», εξάλλου ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό ζώο.
Να μετουσιώσουμε το φόβο μας σε εμπιστοσύνη στην επιστήμη που θα αντικαταστήσει με έναν τρόπο ως άλλη καλή Μητέρα το άγχος της ύπαρξης μας, ξέροντας πως η επιστήμη ερευνά το άγνωστο αντί να το αποφεύγει.
«Θα τονίσουμε για ακόμη μια φορά ότι η ανθρώπινη διάνοια είναι ανίσχυρη μπροστά στην ανθρώπινη ορμική ζωή και θα έχουμε δίκιο. Αλλά υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σε αυτή την αδυναμία: η φωνή της διάνοιας είναι αδύναμη, όμως δεν ησυχάζει πριν ακουστεί. Τελικά ύστερα από αμέτρητες, συχνά επαναλαμβανόμενες απορρίψεις, το καταφέρνει. Αυτό είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία για τα οποία κάποιος μπορεί να αισθάνεται αισιόδοξος για το μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά καθ’ εαυτό είναι σημαντικό» Freud S. (1927) Το μέλλον μιας αυταπάτης.