Αντιμέτωποι με την παγκόσμια επιδημία του Κορωναίου και τις επιπτώσεις της, υποθέτουμε ότι ο κόσμος στον οποίο ξυπνάμε σήμερα δεν είναι η συνέχεια αυτού που αφήσαμε τη νύχτα πριν κοιμηθούμε.
Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο, το ήσυχο αξίωμα της συνέχειας της, βρίσκει τις ρίζες της στις πρώτες μας σχέσεις και κυρίως στη σχέση μας με αυτό που ο Winnicott (Βρετανός παιδίατρος και ψυχαναλυτής), ονόμασε «την αρκετά καλή μητέρα».
Τι σημαίνει να είναι κάποιος (πολιτεία) αρκετά καλός;
Σημαίνει ότι μπορεί να αναγνωρίσει τις ανάγκες του παιδιού του (μαθητών) και να τις παρέχει.
Οι άνθρωποι που μας φροντίζουν κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, μας εισάγουν σε ένα κόσμο, που μας εγγράφετε ώς μια συνέχεια που δεν εξηγείται και δεν αμφισβητείται. Μας επιτρέπει να επενδύσουμε και να εξερευνήσουμε το περιβάλλον μας με επαρκή αίσθηση ασφάλειας.
Ακόμη και αν μερικά χρόνια αργότερα βρισκόμαστε σε σύγκρουση με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, με την κοινωνία και το κράτος στο οποίο ζούμε, διατηρούμε το ανεκτίμητο αξίωμα της συνέχειας αυτού που υπάρχει.
Η τρέχουσα όμως κατάσταση έχει υπονομεύσει όλα αυτά, ο θάνατος είναι πανταχού παρών, ο κίνδυνος για την υγεία ενισχύεται από την έλλειψη αυτής της ασφάλειας.
Η απογοήτευση μας και η κούραση είναι παρούσα αμφισβητεί τα σημεία αναφοράς μας, μαρτυρεί την απώλεια της αίσθησης ασφάλειας, τέλος διαταράσσει την επιθυμία μας.
Οι αντιφατικές πολιτικές συζητήσεις λόγω της δυσκολίας κατασκευής μιας συνεκτικής εκπροσώπησης του κινδύνου, και της επιθυμίας μας για ασφάλεια, αντιτίθεται στο κίνητρο να ξαναρχίσει η ζωή όπως πριν…
Μη παίξετε με τα παιδιά.
Μη προβλέπετε το μέλλον σαν να μην συμβαίνει τίποτα